Til det bortanfor,
men ikkje så langt bortanfor at det ikkje kan bli det omkring i ei framtidig notid,
dit vil eg dra, sa han. Ikkje utover med bil, båt eller rakett, men innover med latter.
Mørkret smatt inn like før døra vart lukka.
Elefanten og det blåe prøvde å koma seg ut,
men det var for seint.
Det var nesten ikkje til å tru.
Om steinen hadde hatt eit hovud,
hadde han berre rista på hovudet.
Så hjelpelaust var det.
Røynda vakna brått opp frå den underlege draumen.
Eksistensen vart ikkje heilt slik steinen hadde sett føre seg.
Han hadde lenge trudd det heile skulle vera meir
som eit tivoli som var ute av kontroll,
samstundes som det på logisk vis transformerte seg
til noko fargerikt og organisk.
Men slik var det tydelegvis ikkje.
Ingen av dei andre trea skjøna noko av at det vesle treet
likte seg best saman med steinane.
Dei som gløymde å rådføra seg med vinden,
skjøna altfor seint kvar dei eigentleg var på veg.
Ho hadde denne evna. Når ho rørte ved noko,
ville noko av ho gå inn i det ho rørte ved,
og bli der i all tid.
Det viste seg at verkeleg meining
korkje var menneskeskapt
eller noko guddommeleg,
men det kunne mellom anna openberra seg
i samtalane mellom vinden og stråa.